هجرت پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ از مکّه به مدینه
یکی از داستانهای مهم زندگی پیامبر اسلام ـ صلّی الله علیه و آله ـ ماجرای عظیم هجرت او و یارانش از مکّه به مدینه است، چنان که قرآن در سوره انفال آیه 30، و سوره بقره آیه 207 به این مطلب اشاره کرده است، که خلاصهاش چنین است:
هنگامی که مسلمانان در مکّه در فشار و آزار شدید مشرکان قرار گرفتند، پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ، مسلمانان را به هجرت به مدینه دستور داد، مشرکان احساس خطر شدید کردند...
و با خود گفتند: هجرت مسلمانان به مدینه موجب تشکّل آنها در مدینه شده، و در آینده نزدیک، کار را بر ما سخت خواهد کرد. سران آنها در «دار النَّدوَه» مجلس شورای خود اجتماع کردند، و هر کدام در مورد جلوگیری از اسلام و دعوت پیامبر، پیشنهادی نمودند، چنان که در آیه 30 سوره انفال به این توطئه، اشاره شده است.در این زمان بود که ابلیس خود را به شکل یه پیرمرد مسن درآورده و به مجلس وارد شد و پیشنهاد خود را مطرح کرد
سرانجام پیشنهاد ابوجهل تصویب شد، پیشنهاد او این بود که: «از هر قبیلهای، یک جوان شجاع به عنوان نماینده انتخاب شود، و همه آن نمایندگان در یک شب، خانه پیامبر را محاصره کنند، و به سوی او حمله کرده و او را در رختخوابش بکشند.»
آن شب فرا رسید، جبرئیل ماجرای توطئه کودتاچیان را به پیامبر خبر داد. پیامبر ماجرا را به علی ـ علیه السلام ـ خبر داد، و به او فرمود: «امشب در رختخواب من بخواب، تا کافران گمان کنند که من در رختخواب خود خوابیدهام، به انتظار من در بیرون خانه بمانند و من پنهانی از خانه خارج شوم.»
با این که خوابیدن در رختخواب پیامبر و افکندن روپوش سبز پیامبر بر روی خود، صد در صد خطرناک بود، حضرت علی با جان و دل، این پیشنهاد را پذیرفت، و در رختخواب آن حضرت خوابید. آن شب نمایندگان مشرکان، با شمشیرهای برهنه، خانه پیامبر را محاصره کردند، پیامبر شبانه، بیآنکه مشرکان متوجه شوند، در تاریکی شب از خانه بیرون آمد و به سوی غار ثور که در هفت کیلومتری جنوب مکّه قرار گرفته، رفت و در آن جا مخفی شد، در این هنگام ابوبکر نیز همراه پیامبر بود.
سپس پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ از غار ثور به سوی مدینه هجرت نمود، آن حضرت در روز پنجشنبه اول ربیع الاول سال 13 بعثت از مکّه خارج شد و در روز 12 همین ماه به مدینه وارد گردید.[1]
مباهات خدا به فرشتگان در مورد خوابیدن علی ـ علیه السلام ـ
جبرئیل و میکائیل از سوی خداوند، کنار رختخواب حضرت علی ـ علیه السلام ـ آمدند، جبرئیل به آن حضرت گفت:
«به به! کیست مثل تو ای فرزند ابوطالب، که فرشتگان به وجود تو (و فداکاری تو) مباهات میکنند.» آن گاه این آیه را از طرف خداوند، در شأن علی ـ علیه السلام ـ، به پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ نازل کرد:
«وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ وَ اللَّهُ رَؤُفٌ بِالْعِبادِ؛ بعضی از مردم (فداکار و باایمان، هم چون علی ـ علیه السلام ـ به هنگام خفتن در جایگاه پیامبر) جان خود را در برابر خشنودی خدا میفروشند و خداوند نسبت به بندگانش مهربان است.»[2]
پی نوشت ها
[1]. اقتباس از سیره ابن هشام، ج 2، ص 126 به بعد؛ ناسخ التواریخ هجرت، ج 1، ص 14.
[2]. تاریخ یعقوبی، ج 2، ص 23 و 29. (بقره، 207).
منبع : پایگاه اطلاع رسانی حکومت جهانی امام مهدی
منبع گرفته شده :www.bsharat.com
سایلی در مسجد برپا خاست و کسی را گفت: مرا یک درم سیم بده. او گفت: قرآن دانی؟ گفت: سورت «الحمد» دانم. گفت: برخوان. الَحمد بخواند به قرائتی نیکو. او گفت: ثواب این به من فروش. سایل گفت: به چه می خری؟ گفت: به هر چه دارم از خانه و مُلْک و جامه و تَجمُّل و... .
درویش روی بگردانید و گفت: من، این بازرگانی نمی کنم. من آمدم تا به تو حاجت و ضرورَت خود فروشم نه آن که سخن پادشاه و کلامِ حَق بفروشم.
چون آن درویش از مسجد بیرون آمد، منزلش دور بود، ابری درآمد و تگرگ باریدن گرفت. آن درویش، پناه به جایی برد. در آن ساعت، سواری را دید با جامه ای سبز، بدره ی (کیسه ی) زَر بر زین نهاد. بر او سلام کرد و گفت: تویی که نفروختی کلام مولا را به چیزی از مالِ دنیا؟ گفت: منم. آن بدره ی زر به او داد. گفت: بگیر و در کار خویش صرف کن و چون آن صرف کنی، دیگر از من طلب کن. گفت: تو کیستی؟ گفت: من آن یقین توام به خدای.
درویش آن بدره را فرو ریخت، ده هزار درم نقره بود، هر درمی را یک سو نبشته سوره ی «قل هُوَ اللّه » و بر دیگر سو نبشته بود سوره ی «الحمد».
منبع : http://www.hawzah.net
بزرگی گوید: هر که او خواننده ی قرآن بود، فردای قیامت، در درجه، او برابرِ پیغمبران بود گفتند: به چه حجّت، تو را این معلوم شد. گفت: استاد خود را به خواب دیدم در قُبه ای خضرا نشسته از زُمرّد سبز، حُلّه ای در تن، تاجی از جواهر بر سر. از او پرسیدم: که: به چه رسید این مقام؟
گفت: به سه سورت از سورت های قرآن. این قُبّه از جمالِ «فاتحَةُ الکتاب» است یعنی از «الحَمدُ للّه ِ رَبِّ العالمین» کی به ما دادند. و این تاج از سوره ی «قُل هُوَاللّه ُ اَحَدٌ» است که بر سَرِ ما نهادند و این حُلّه از سورتِ «الواقعه» است که در ما پوشانیدند.
او را گفتم: من قرآن بسیار خوانم، چه گویی تا بدین منصب رسم؟ گفت: اگر در نظر حق خوانی بی ریایِ خلق، به هر سورتی، مانند این سعادت یابی و اگر در نظر خلق خوانی، از جمله، محروم مانی. و گفت: من قرآن بسیار خواندم، آن چه نظرِ خلق بدان راه یافت، به ثواب آن در نرسیدم، این سه سورت به سحرگاه در نظر (به خاطر) حق خواندم، از آثارِ جمالِ حق، این همه سعادت بدیدم.
منبع :http://www.hawzah.net
آن هنگام که مریم در حجره بود، پس مریم به پرده اندرشد و اندر آن جا، سَر بشست و جامه اندرپوشید.
پس آنگه جبریل، خویشتن بر صورت مردی به او نمود. مریم چون وی را بدید که اندر آمده است، گفت: من به خدا بازداشت خواهم از تو اگر هستی تو از پرهیزکاران.
و مریم همی بترسید. جبریل چون دانست که مریم همی بترسید، گفت: مترس که من آدمی نیستم که من رسولِ خداوندِ توأم و اندر تو پدید آرم پاک فرزندی.
مریم چون دانست که آدمی نیست، دلش به جای باز آمد و با جبریل مناظره کرد و گفت: مرا چگونه فرزند باشد که مرا هرگز هیچ آدمی لمس نکرده است و من از فساد کاران و پلیدکاران نباشم.
ادامه مطلب ...بزرگی گوید: مرا همسایه ای بود فاسق و نابکار و خلقْ از همسایگی و مجاورت او در رنج و تعب بسیار. از دنیا بیرون شد. شبی او را به خواب دیدم بر هیأتی و صورتی نیکو. حُلّه ای (لباس قیمتی) در تن و عمامه ای بر سَر. او را گفتم: ای مرد فاسق! این مرتَبت به چه یافتی؟
مرا گفت: خاموش باش که آن کس که خواننده ی قرآن باشد، او نه اهل فسق و عصیان باشد. گفتم: تو قرآن را جمله دانی؟ گفت: نه، دو سورت دانستم. سورت الدُّخان و سورت یسآ، به سورت الدُّخان، از دوزخ و آفتِ آن برَستم و به سورت یس به جوار قربِ حضرتِ رحمان پیوستم.
چون از دو سورت، چندین تاثیرِ سعادت پیدا شود، بنگر تا فردا از جوامِع دیگر سورت ها، چه دولت، آشکارا شود.
منبع : http://www.hawzah.net